Ustalanie prawa i wysokości świadczeń za czas choroby pracowników sezonowych

Na sezon wiosenno-letni zatrudniamy na czas określony dodatkowych pracowników. Są to osoby od wielu miesięcy zarejestrowane w urzędzie pracy bez prawa do zasiłku dla bezrobotnych. W umowach o pracę mają określone wynagrodzenie akordowe. W jaki sposób należy obliczać wysokość wynagrodzenia chorobowego i zasiłków?

W zakresie ustalania prawa do świadczeń chorobowych i obliczania ich wysokości dla pracowników sezonowych stosuje się ogólne przepisy obowiązujące wszystkich pracowników.

Za pierwsze 33 dni choroby w roku kalendarzowym (14 dni dla pracowników 50+), pracownicy sezonowi zachowują prawo do wynagrodzenia chorobowego, o którym mowa w art. 92 K.p., a od 34. (15.) dnia choroby przysługuje im zasiłek chorobowy.

Przed wypłatą wynagrodzenia chorobowego (zasiłku) należy przede wszystkim ustalić prawo do tego świadczenia. Podstawowy warunek, jaki musi być spełniony, to co najmniej 30-dniowy okres nieprzerwanego podlegania ubezpieczeniu chorobowemu. Zalicza się do niego wcześniejsze okresy ubezpieczenia, jeżeli przerwa między nimi nie przekracza 30 dni albo była spowodowana urlopem wychowawczym, bezpłatnym lub odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego (art. 4 ustawy zasiłkowej).

Pracownik, który udowodni wcześniejszy, co najmniej 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego (w tym ubezpieczenia społecznego przypadającego przed 1 stycznia 1999 r.) nabywa prawo do wynagrodzenia chorobowego od pierwszego dnia choroby. W przypadku tych osób nie ma wymogu 30-dniowego ubezpieczenia chorobowego, o których mowa wyżej.

Z pytania wynika, że pracownicy sezonowi przed podjęciem obecnego zatrudnienia byli osobami bezrobotnymi, a tym samym nie mają prawa do świadczeń chorobowych przed upływem okresu wyczekiwania, chyba że udowodnią wcześniejszy, co najmniej 10-letni okres ubezpieczenia lub gdy niezdolność do pracy zostanie spowodowana wypadkiem w drodze do lub z pracy albo wypadkiem przy pracy.

Wysokość świadczeń chorobowych należy ustalić przyjmując do niej wynagrodzenie uzyskane z tytułu wykonywanej pracy. W zależności od okresu, jaki upłynął od dnia zatrudnienia do powstania niezdolności do pracy, zgodnie z art. 36 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej podstawę wymiaru świadczenia będzie stanowić:

uzupełnione wynagrodzenie za miesiąc, w którym praca została podjęta, jeśli pracownik nabył prawo do świadczenia w pierwszym miesiącu zatrudnienia,
uzupełnione wynagrodzenie za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, jeśli pracownik został zatrudniony w trakcie miesiąca i zachorował w miesiącu następnym,
wynagrodzenie uzyskane za pierwszy pełny kalendarzowy miesiąc zatrudnienia, jeżeli pracownik został zatrudniony od pierwszego dnia miesiąca i zachorował w miesiącu następnym,
przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne kalendarzowe miesiące zatrudnienia poprzedzające miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, jeśli przed chorobą pracownik przepracował więcej niż miesiąc.

Wynagrodzenie akordowe otrzymywane przez pracowników, o których mowa w pytaniu, uzupełnia się według zasad określonych w art. 37 ust. 2 pkt 2 ustawy zasiłkowej, czyli przyjmując kwotę, jaką pracownik uzyskałby, gdyby przepracował cały miesiąc. W praktyce kwotę wynagrodzenia uzyskanego za dni przepracowane dzieli się przez liczbę tych dni i mnoży przez liczbę dni obowiązujących do przepracowania w tym miesiącu.

Zwracamy uwagę! Uzupełnieniu podlega kwota wynagrodzenia uzyskanego przez pracownika, pomniejszona o finansowane przez niego składki na ubezpieczenia społeczne.

Najniższe podstawy wymiaru świadczeń
chorobowych i ustalone od nich stawki
dzienne prezentujemy w dodatku
nr 2/2015 pt. "Kodeks pracy", str. 119.

Ustalona w powyższy sposób podstawa wymiaru świadczeń chorobowych dla pracownika zatrudnionego na cały etat nie może być niższa od kwoty najniższej podstawy wymiaru. W bieżącym roku kwoty najniższych podstaw wynoszą 1.208,06 zł - dla pracownika w pierwszym roku pracy i 1.510,07 zł - dla pracownika w drugim i kolejnych latach pracy.